Cztery gwiazdki...

****

Zatrzymaliśmy wskazówki
Swego zegara
Choć na górze
Nie wszyscy byli
Z tego zadowoleni
Nawet tam gdzie zawsze
Wygrywało dobro
Wrózyli złe zakończenie
Na dole zaś
Ustalali zasady
Jakby nasze życie
Było grą planszową
A my jej pionkami
Rzucają za nas kośćmi
I oszukują w przebytych polach
Próbują bawić się w Boga
Lecz są na to zbyt prymitywni
Wpisują kruczym piórem
Zakazy nie obejmujące ich samych
Do czarnych ksiąg
Spalamy je
Na szalejącym ogniu
Płomienie liżą każdą ze stron
Wpatrujemy się
Dopóki nie zostanie z nich
Czarny niczym narzędzie
Którym wpisywali
Zakazane słowa
Gorący proch
Wtedy sięgamy
Po leżące przy nas
Zagubione przez orła pióro
I nie kreślimy reguł i zakazów
Lecz określone uwalniamy
A uwolnione pielęgnujemy
Serca wszystkich wokół
Skamieniały
Wybuchli uczuciem
Lecz nikt go nie ujarzmił
Zalało więc ich wnętrze
I zastygło niczym lawa
Tkwi teraz w ich ciałach
Poddaje się bezczelnemu człowiekowi
Choć władalibyśmy sztyletem
Wykutym przez mistrza
Nie przebijemy ich osłony
Ostrze przezwycięży wiele
Ale nie ożywi skamieniałych
Opadamy bezsilni na podłoże
Oni nas kopią szydząc
Siły odpłynęły
Wraz z ostatnią kroplą naszej krwi.
Lecz przepełnieni uczuciem
Razem żłobimy w kamieniach
W które okute ich serca:
Milość
  Nie cieszy się z niesprawiedliwości
  Lecz współweseli się z prawdą
  Wszystko znosi
  Wszystkiemu wierzy
  We wszystkim pokłada nadzieję
  Wszystko przetrzyma
I nie spoczniemy póki
Łza ich serc nie połączy się
Z naszą krwią
My
Wiecznie młodzi
Otuleni miłością
My
Wiecznie potępieni
Otoczeni ciemnością